ruit
Discretiva
|
ruit dictio est in variis linguis: |
Formae affines
+/-Proprietates grammaticales
+/-| Forma | Persona | Tempus | Vox | Modus | Verbum |
|---|---|---|---|---|---|
| ruit | tertia singularis | praesens | activa | indicativus | ruō (ruere) |
| ruit | tertia singularis | perfectum | activa | indicativus | ruō (ruere) |
Appellatio pronuntiatusque
+/-
API: /ˈruit/ (classice) - Syllabificatio phonetica: ru·it — morphologica: ru-it
Loci
+/-| C. Plinius Secundus 23-79 | ||||||||||||||||||||||
| antiq. | class. | I | II | III | IV | V | VI | VII | VIII | IX | X | XI | XII | XIII | XIV | XV | XVI | XVII | XVIII | XIX | XX | XXI |
Latinitas Romana
+/-
- … novissime Annaeo Seneca, principe tum eruditorum ac potentia, quae postremo nimia ruit super ipsum, minime utique miratore inanium, tanto praedii huius amore capto, ut non puderet inviso alias et ostentaturo tradere palmam eam, emptis quadriplicato vineis illis intra decimum fere curae annum. —Naturalis historia Plinii [1][2]
Fontes
- ↑ 1.0 1.1 Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber quartus decimus, cap. 5, [51] — ruit
- ↑ 2.0 2.1 Vicicitatio: ruit.