titillare

Discretiva

titillare dictio est in variis linguis:

• Italice: titillare

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
tītillāre	secunda singularis	praesens	passiva	imperativus	tītillō (tītillāre)
tītillāre	—	praesens	activa	infinitivus	tītillō

Appellatio pronuntiatusque

API: /tiːtilˈlaːre/

(classice)

Syllabificatio phonetica: tī·til·lā·re — morphologica: titill-are

Loci

T. Lucretius Carus –95…–55

Lucius Annaeus Seneca -3/+65

antiq.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Sunt etiam quae iam nec levia iure putantur

esse neque omnino flexis mucronibus unca,

sed magis angellis paulum prostantibus, ut quae

titillare magis sensus quam laedere possint,

fecula iam quo de genere est inulaeque sapores. —De rerum natura Lucretii

class.

• Sic consolamur crustulo pueros, sic infantium fletum infuso lacte conpescimus. “Ne illo quidem tempore, quo filius ardet aut amicus expirat, cessare pateris voluptatem, sed ipsum vis titillare maerorem? Utrum honestius dolor ab animo summovetur an voluptas ad dolorem quoque admittitur?” —Ad Lucilium epistulae morales Senecae

• Ego mehercules titillare non desinam et ludos mihi ex istis subtilibus ineptus facere. Iustitia et fortitudo, si animalia sunt, certe terrestria sunt. Omne animal terrestre alget, esurit, sitit; ergo iustitia alget, fortitudo esurit, clementia sitit. —Ad Lucilium epistulae morales Senecae