Discretiva

  titillatu dictio est in variis linguis:

Formae affines

+/-

Proprietates grammaticales

+/-
Forma Persona Tempus Vox Modus­ Casu Verbum
tītillātū
supinum­ ablativo tītillō (tītillāre)
Forma Modus flexurae originis
tītillātū casus ablativus singularis substantivi tītillātus

Appellatio pronuntiatusque

+/-
 API: /tiːtilˈlaːtuː/(classice)
Syllabificatio phonetica: tī·til·lā·tū — morphologica: titillat-u

Usus

+/-
Latinitas postclassica

saec. IV. - saec. V.

  • Et oportet iacere in loco lucido atque calido mediocriter, in accessione per intervalla leviter excitari suo nomine exclamatum. etenim iugiter titillatu vel impressione ac punctionibus hoc facere nihil aliud quam stricturam erit asperare ob inquietudinem quassationis. —Celerum passionum libri III Caelii Aureliani (fl.c.400). Liber secundus. Quis locus in lethargis patitur, et quomodo curandi sunt lethargi?

Loci

+/-
C. Plinius Secundus 23-79
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

saec. I.

  • huic certe refertur accepta subtilitas mentis; ideo nulla est ei caro, sed nervosa exilitas. in eadem praecipua hilaritatis sedes, quod titillatu maxime intellegitur alarum, ad quas subit, non aliubi tenuiore humana cute ideoque scabendi dulcedine ibi proxima. ob hoc in proeliis gladiatorumque spectaculis mortem cum risu traiecta praecordia attulerunt. —Naturalis historia Plinii [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber undecimus, cap. 77, [198] — titillatu
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: titillatu.