Discretiva

  titillatum dictio est in variis linguis:

Formae affines

+/-

Proprietates grammaticales

+/-
Forma Persona Tempus Vox Modus­ Casu Verbum
tītillātum
supinum­ accusativo tītillō (tītillāre)
Forma Modus flexurae originis
tītillātum casus accusativus singularis · genus masculinum participii tītillātus
tītillātum casus nominativus singularis · genus neutrum participii tītillātus
tītillātum casus accusativus singularis · genus neutrum participii tītillātus
tītillātum casus vocativus singularis · genus neutrum participii tītillātus
tītillātum casus accusativus singularis substantivi tītillātus

Appellatio pronuntiatusque

+/-
 API: /tiːtilˈlaːtum/(classice)
Syllabificatio phonetica: tī·til·lā·tum — morphologica: titillat-um

Usus

+/-
Latinitas mediaevalis

saec. IX.

  • Ponamus duos homines, unum quidem sapientem, et nullo modo avaritiae stimulis titillatum seu compunctum; alterum vero stultum, avarum, omnino perversae cupiditatis aculeis confixum ac laceratum. —De divisione naturae Ioannis Scoti Erigenae (810-877). Liber quartus, 16.