tractavere

Discretiva

tractavere dictio est in variis linguis:

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
tractāvēre	tertia pluralis	perfectum	activa	indicativus	tractō (tractāre)

API: /trak.taːˈweːre/

Syllabificatio phonetica: trac·tā·vē·re — morphologica: tractav-ere

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

saec. I. (ca. 78 p.C.n.)

Apud Romanos multo serior vitium cultura esse coepit, primoque, ut necesse erat, arva tantum coluere, quorum a nobis nunc ratio tractabitur, non volgari modo, verum, ut adhuc fecimus, et vetustis et postea inventis omni cura perquisitis causaque rerum et ratione simul eruta. dicemus et sidera siderumque ipsorum terrestria signa dabimus indubitata, quandoquidem qui adhuc diligentius ea tractavere, quibusvis potius quam agricolis scripsisse possunt videri. —Naturalis historia Plinii ^[1]^[2]

↑ ^1.0 ^1.1 Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber duodevicesimus, cap. 5, [24] — tractavere
↑ ^2.0 ^2.1 Vicicitatio: tractavere.