tranquillitati

Discretiva

tranquillitati dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
tranquillitātī	casus dativus singularis	substantivi tranquillitās

Appellatio pronuntiatusque

API: /tran.kwil.liˈtaːtiː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: tran·quil·li·tā·tī — morphologica: tranquillitat-i

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Plinius minor 61-113

Franciscus Petrarca 1304-1374

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (46 a.C.n. / 708 a.u.)

• Ego, si videbitur recte fieri posse, ad te veniam brevi; si quid acciderit, ut mutandum consilium sit, te certiorem faciam statim: tu ita fac cupidus mei videndi sis, ut istinc te ne moveas tam infirma valetudine, nisi ex me prius quaesieris per litteras, quid te velim facere. Me velim, ut facis, diligas valetudinique tuae et tranquillitati animi servias. —Epistolae ad Familiares Ciceronis

saec. I.

• Qua ex causa, cum patronum me provinciales optassent contra Marium Priscum, et petii veniam huius muneris et impetravi. Sed cum postea consul designatus censuisset agendum nobiscum, quorum erat excusatio recepta, ut essemus in senatus potestate pateremurque nomina nostra in urnam conici, convenientissimum esse tranquillitati saeculi tui putavi praesertim tam moderatae voluntati amplissimi ordinis non repugnare. —Epistulae Plini minoris

Latinitas humanistica

saec. XIV.  (1354-1367 p.C.n.)

• Gaudium: Uxorem habeo que me ardenter amat.

Ratio: Melius amaret caste, pie et sobrie ac verecunde. Ardens enim amor quid nisi incendium est anime? qua ardente, quisnam ibi modestie, quis reverentie coniugali, quis tranquillitati locus aut quieti? Ardenter te amat uxor: nisi vicissim se amari senserit, tepescet amoremque odio mutabit; —De remediis utriusque fortune Petrarcae