tempus

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈtempus/

Notatio

A radice Protindeuropaea *temp- “tendo.” (Watkins, 2000, p. 90, Pokorny, 1959, pp. 1064–1065) Sensus indicans partem corporis fortasse proprie dicitur alteram dictionem esse. [?]

Nomen substantivum

temp|us, -ŏris neut.

Spatium durationis.
1. Intervallum.
Duratio generaliter, sine divisionibus.
(praecipue pl.) Spatium, in utroque capitis latere, post oculum frontemque, super mala, et ante aurem.

Declinatio

n.	sing.	plur.
nom.	tempus	tempora	I
gen.	temporis	temporum	II
dat.	temporī	temporibus	III
acc.	tempus	tempora	IV
abl.	tempore	temporibus	VI
voc.	tempus	tempora	V

Loci

Gaius Suetonius Tranquillus

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

… qui sub idem tempus Syriae praepositus ... — De vita Caesarum Gaius Suetonius Tranquillus, De vita Caesarum, liber IV Caligula, 2

Usus

o tempora, o mores

Translationes

Duratio	dilatare ▼

Duratio	collabi ▲

Anglice: time (en)
Batave: tijd (nl)
Catalane: temps (ca) m
Esperantice: tempo (eo)
Finnice: aika (fi)
Francogallice: temps (fr) m
Germanice: Zeit (de) f, Zeitspanne (de) f
Graeca Antiqua: χρόνος m ‎(khrónos)
Hispanice: tiempo (es) m
Suecice: tid (sv) c

Duratio generaliter, sine divisionibus	dilatare ▼

Duratio generaliter, sine divisionibus	collabi ▲

Germanice: Zeit f

Pars corporis	dilatare ▼

Pars corporis	collabi ▲