culus

Latine

Culus mas.

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈkuːlus/, [ˈkuːɫʊs]

(classice)

Syllabificatio phonetica: cū·lus — morphologica: cul-us

Notatio

← Graeca Antiqua: κοῖλος (koîlos, cavus).

Nomen substantivum

cūlus, -ī masc.

1. (Anat.) ea pars in animantibus, ex quo stercus geritur: ac fere de hominibus tantum usurpatur.

Declinatio

m.	sing.	plur.
nom.	cūlus	cūlī	I
gen.	cūlī	cūlōrum	II
dat.	cūlō	cūlīs	III
acc.	cūlum	cūlōs	IV
abl.	cūlō	cūlīs	VI
voc.	cūle	cūlī	V

Dictiones collatae

• clūnis
• natēs (plur.)

Synonyma

• ānus
• pōdex

Translationes

Pars in animantibus, ex quo stercus geritur

• Anglice: ass (en), arse (en)
• Dacoromane: cur (ro) n
• Francogallice: cul (fr) m
• Germanice: Hintern (de) m, Po (de) m, Arsch (de) m

• Hispanice: culo (es) m
• Italice: culo (it) m
• Lusitane: cu (pt) m
• Ruthenice: зад (ru) m ‎(zad)