domiturus

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /domiˈtuːrus/

Syllabificatio phonetica: do·mi·tū·rus — morphologica: domit-ur-us

Notatio

Participium

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Casu	Verbum
domitūrus	—	futurum	activa	participium	nominativo	domō (domāre)

Declinatio

positivus singularis				positivus pluralis
cas.	masc.	fem.	neut.	cas.	masc.	fem.	neut.
nom.	domitūrus	domitūra	domitūrum	nom.	domitūrī	domitūrae	domitūra
gen.	domitūrī	domitūrae	domitūrī	gen.	domitūrōrum	domitūrārum	domitūrōrum
dat.	domitūrō	domitūrae	domitūrō	dat.	domitūrīs	domitūrīs	domitūrīs
acc.	domitūrum	domitūram	domitūrum	acc.	domitūrōs	domitūrās	domitūra
abl.	domitūrō	domitūrā	domitūrō	abl.	domitūrīs	domitūrīs	domitūrīs
voc.	domitūre	domitūra	domitūrum	voc.	domitūrī	domitūrae	domitūra

Usus

Latinitas mediaevalis

saec. IX. (818 p.C.n.)

Cordoba, prolixo collectas tempore gazas

Mitte celer regi quem decet omne decens.

Ut veniunt Arabes, Arabes nomadesque venite,

Regis et ante pedes flectite colla genu.

Nec minus hi quam vos saevique trucesque fuere,

Sed hos qui domuit vos domiturus erit. —Carmina Theodulfi Aurelianensis (750-821). Liber tertius. I. Ad Carolum regem. J. P. Migne 1831, vol. 105, p. 0317A.