Discretiva

  hilara dictio est in variis linguis:

Dictiones similes

+/-

Formae affines

+/-

hilara

+/-
Proprietates grammaticales
+/-
Forma Modus flexurae originis
hilara casus nominativus singularis · genus femininum adiectivi hilarus
hilara casus vocativus singularis · genus femininum adiectivi hilarus
hilara casus nominativus pluralis · genus neutrum adiectivi hilarus
hilara casus accusativus pluralis · genus neutrum adiectivi hilarus
hilara casus vocativus pluralis · genus neutrum adiectivi hilarus
Appellatio pronuntiatusque
+/-
 API: /ˈhi.la.ra/(classice)
Syllabificatio phonetica: hi·la·ra — morphologica: hilar-a

hilarā

+/-
Proprietates grammaticales
+/-
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
hilarā secunda singularis praesens activa imperativus hilarō (hilarāre)
Forma Modus flexurae originis
hilarā casus ablativus singularis · genus femininum adiectivi hilarus
Appellatio pronuntiatusque
+/-
 API: /ˈhi.la.raː/(classice)
Syllabificatio phonetica: hi·la·rā — morphologica: hilar-a

hilara

+/-
Proprietates grammaticales
+/-
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
hilara prima singularis imperfectum activa coniunctivus hilar
hilara tertia singularis imperfectum activa coniunctivus hilar
Appellatio pronuntiatusque
+/-
 API: [iˈla.ɾa]
Syllabificatio phonetica: hi·la·ra — morphologica: hil-ara
Formae aliae
+/-

Loci

+/-
T. Maccius Plautus
ca. -254…-184
M. Tullius Cicero
-106…-43
Aulus Gellius
ca. 130-180
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

antiq.

  • Accipiam hospitio, si mox venies *
item ut adfectam; nam nunc nihil est qui te manem *
sed quid ais, mea lepida, hilara? —Rudens Plauti [1][2]

class.  (45 a.C.n. / 709 a.u.)

  • Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Semper enim ex eo quod maximas partes continet latissimeque funditur tota res appellatur. Dicimus aliquem hilare vivere; ergo si semel tristior effectus est hilara vita amissa est? At hoc in eo M. Crasso, quem semel ait in vita risisse Lucilius, non contigit, ut ea re minus ἀγέλατος, ut ait idem, vocaretur. Polycratem Samium felicem appellabant. —De finibus bonorum et malorum Ciceronis [3][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170–177 p.C.n.)

  • Hos ego versus, cum de quodam istiusmodi homine sermones essent, in circulo forte iuvenum eruditiorum dixi. Tum de grammaticorum volgo quispiam nobiscum ibi adsistens non sane ignobilis: ‘quanta’ inquit ‘licentia audaciaque Caecilius hic fuit, cum “fronte hilaro”, non “fronte hilara” dixit et tam inmanem soloecismum nihil veritus est.’ ‘Immo’ inquam ‘potius nos et quam audaces et quam licentes sumus, qui “frontem” inprobe indocteque non virili genere dicimus, cum et ratio proportionis, quae “analogia” appellatur, et veterum auctoritates non “hanc”, sed “hunc frontem” debere dici suadeant.’ —Noctes Atticae A. Gellii [4][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Plautus - Rudens. (Universitas Turicensis): Actus 2. Scaena 4: Sceparnio. — hilara
  2. 2.0 2.1 2.2 2.3 Vicicitatio: hilara.
  3. 3.0 3.1 Marcus Tullius Cicero - De finibus bonorum et malorum libri quinque. (The Latin Library): Liber quintus. XXX. [92] — hilara
  4. 4.0 4.1 Aulus Gellius, Noctes Atticae libri viginti. (Peter K. Marshall, Oxonii MCMLXVIII). Liber quintus decimus. Capitulum IX: Quod Caecilius poeta ‘frontem’ genere virili non poetice, sed cum probatione et cum analogia appellavit, [3] — hilara