kulta

Finnice

Appellatio

• /ˈkul.t̪̪ɑ/

Formae aliae

• † culta (Agricola, 1548)
• Nota: Au

Notatio

Ab linguis Germanicis, cf. Germanice  Gold 

Nomen substantivum

kulta

1. aurum (-i neut.) ||
   1. Elementum chemicum cuius numerus atomicus 79 est. Metallum parcum in tellore sed ingenuum atque dispersum. Coloris flavi fulgentis. Immutabile abs totis paene reactivis, ductibilior atque maleabilior est metallorum, optimum ducente calorem atque in gravissimis metallorum.
   2. Color auris.

Declinatio

Declinatio Finnica
	sing.	plur.
nom.	kulta	kullat
gen.	kullan	kultien † kultain
part.	kultaa	kultia
iness.	kullassa	kullissa
elat.	kullasta	kullista
illat.	kultaan	kultiin
adess.	kullalla	kullilla
abl.	kullalta	kullilta
allat.	kullalle	kullille
ess.	kultana	kultina
translat.	kullaksi	kulliksi
instr.	—	kullin
abess.	kullatta	kullitta
comit.	—	kultine-

Dictiones collatae

Systema Periodicum Finnicum

H He Li Be B C N O F Ne Na Mg Al Si P S Cl Ar K Ca Sc Ti V Cr Mn Fe Co Ni Cu Zn Ga Ge As Se Br Kr Rb Sr Y Zr Nb Mo Tc Ru Rh Pd Ag Cd In Sn Sb Te I Xe Cs Ba * Lu Hf Ta W Re Os Ir Pt Au Hg Tl Pb Bi Po At Rn Fr Ra ** Lr Rf Db Sg Bh Hs Mt Ds Rg Cn Nh Fl Mc Lv Ts Og * La Ce Pr Nd Pm Sm Eu Gd Tb Dy Ho Er Tm Yb ** Ac Th Pa U Np Pu Am Cm Bk Cf Es Fm Md No

Dictiones derivatae

• kullankallis
• kullata
• kultainen
• kultakaivos
• kultaseppä

Formae affines

• Finnice: † kulta — ablativus singularis vocis  kuka .