Discretiva

  locasse dictio est in variis linguis:

Formae affines

+/-

locāsse

+/-
Proprietates grammaticales
+/-
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
locāsse
perfectum activa infinitivus locō (locāre)
Appellatio pronuntiatusque
+/-
 API: /loˈkaːs.se/(classice)
Syllabificatio phonetica: lo·cās·se — morphologica: loca[v-i]sse
Formae aliae
+/-

locasse

+/-
Proprietates grammaticales
+/-
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
locasse tertia singularis imperfectum activa coniunctivus locare
Appellatio pronuntiatusque
+/-
 API: /loˈkas.se/
Syllabificatio phonetica: lo·cas·se — morphologica: loc-asse

locasse

+/-
Proprietates grammaticales
+/-
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
locasse prima singularis imperfectum activa coniunctivus locar
locasse tertia singularis imperfectum activa coniunctivus locar
Appellatio pronuntiatusque
+/-
 API: [luˈka.sɨ](Lusitane)
Syllabificatio phonetica: lo·cas·se — morphologica: loc-asse

Loci

Titus Livius
-58…+17
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.

  • Masinissam non in patrio modo  locasse  regno, sed in Syphacis, a quo ante expulsus fuisset, regnum imposuisse; et esse eum non Africae modo regum longe opulentissimum, sed toto in orbe terrarum cuivis regum vel maiestate vel viribus parem. Philippum et Nabim, hostes et bello superatos ab T. Quinctio, tamen in regno relictos. —Ab urbe condita Titi Livii [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Titus Livius - Ab urbe condita - libri CXLII. (The Latin Library): Liber XXXVII, caput 25, [9] — locasse
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: locasse.