rufo
rūfō
+/-Appellatio pronuntiatusque
+/-API: /ˈruːfoː/ (classice) - Syllabificatio phonetica: rū·fō — morphologica: ruf-o
Notatio
+/-Verbum transitivum
+/-rūf|ō, -āre, -ātum [1][2][3][4]
Coniugatio
+/-Verbum finitum
Thema | Vox activa | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
rūf- | Tempus praesens | imperfectum | futurum | ||||
Persona | indicativ. | coniunct. | imperat. | indicativ. | coniunct. | indicativ. | imperat. |
I. sing. | rūfō | rūfem | rūfābam | rūfārem | rūfābō | ||
II. sing. | rūfās | rūfēs | rūfā! | rūfābās | rūfārēs | rūfābis | rūfātō! |
III. sing. | rūfat | rūfet | rūfābat | rūfāret | rūfābit | rūfātō! | |
I. plur. | rūfāmus | rūfēmus | rūfābāmus | rūfārēmus | rūfābimus | ||
II. plur. | rūfātis | rūfētis | rūfāte! | rūfābātis | rūfārētis | rūfābitis | rūfātōte! |
III. plur. | rūfant | rūfent | rūfābant | rūfārent | rūfābunt | rūfantō! | |
Thema | Vox passiva | ||||||
rūf- | Tempus praesens | imperfectum | futurum | ||||
Persona | indicativ. | coniunct. | imperat. | indicativ. | coniunct. | indicativ. | imperat. |
III. sing. | rūfātur | rūfētur | rūfābātur | rūfārētur | rūfābitur | — |
Verbum infinitum
Modus | infinitivus | participium | ||||
---|---|---|---|---|---|---|
Tempus | praesens | perfectum | futurum | praesens | perfectum | futurum |
Vox activa |
rūfāre | — | rūfātūrum, -am, -um esse |
rūfāns | rūfātūrus, -a, -um | |
Vox passiva |
rūfārī | rūfātum, -am, -um esse |
rūfātum īrī | rūfātus, -a, -um |
||
Gerundium | Gerundivum | Supinum | ||||
rūfandī | rūfandus, -a, -um | rūfātum | rūfātū |
Dictiones collatae
+/-Collocationes
- rufare capillum
Translationes
+/-Rufum facere | dilatare ▼ |
---|
Rufum facere | collabi ▲ |
---|
|
Discretiva
rufo dictio est in variis linguis: |
Formae affines
+/-Proprietates grammaticales
+/-Forma | Modus flexurae | originis |
---|---|---|
rūfō | casus dativus singularis · genus masculinum | adiectivi rūfus |
rūfō | casus ablativus singularis · genus masculinum | adiectivi rūfus |
rūfō | casus dativus singularis · genus neutrum | adiectivi rūfus |
rūfō | casus ablativus singularis · genus neutrum | adiectivi rūfus |
Appellatio pronuntiatusque
+/-API: /ˈruːfoː/ (classice) - Syllabificatio phonetica: rū·fō — morphologica: ruf-o
Fontes
- ↑ 1.0 1.1 Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. IV (R-S) / Tom. IV (T-Z), p. 167 — “RŪFO, as, are, a. 1.”
- ↑ Freund, Wilhelm (1806-1894). Grand dictionnaire de la langue latine … (Editio Prima: Paris, 1883-1929) Tom. III, p. 133 — “rūfo, āre, v. a. [rufus]”
- ↑ Karl Ernst Georges, Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch (Hannover 1913/1918) — rūfo, āre (rufus) (tom. 2, p. 2422)
- ↑ Olivetti, Dizionario Latino (Lexicon Latinum et Italicum) — rufo