soluto

Discretiva

soluto dictio est in variis linguis:

Forma	Modus flexurae	originis
solūtō	casus dativus singularis · genus masculinum	participii solūtus
solūtō	casus ablativus singularis · genus masculinum	participii solūtus
solūtō	casus dativus singularis · genus neutrum	participii solūtus
solūtō	casus ablativus singularis · genus neutrum	participii solūtus
solūtō	casus dativus singularis	substantivi solūtum
solūtō	casus ablativus singularis	substantivi solūtum

API: /soˈluːtoː/

Syllabificatio phonetica: so·lū·tō — morphologica: solut-o

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

class.

At in eo, qui circumcisus est, sub circulo glandis scalpello deducenda cutis ab interiore colest. Non ita dolet, quia summo soluto deduci deorsum usque ad pubem manu potest; neque ideo sanguis profluet. —De Medicina Celsi ^[1]^[2]

saec. I.

qua in ostentatione ut vi<n>ctae praebentur accipitri, inplicatis strepitu pinnis, qui non nisi ipsis alarum umeris eliditur, alioquin soluto volatu multum velociores. —Naturalis historia Plinii ^[3]^[2]

↑ Aulus Cornelius Celsus, De Medicina - Libri Octo. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIX). Liber septimus, XXV. [[1c] ] — soluto
↑ ^2.0 ^2.1 Vicicitatio: soluto.
↑ Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber decimus, cap. 52, [108] — soluto