solutum
Appellatio pronuntiatusque
+/-
API: /soˈluːtum/ (classice) - Syllabificatio phonetica: so·lū·tum — morphologica: solut-um
Notatio
+/-Nomen substantivum
+/-- Res soluta. [1]
Declinatio
+/-| n. | sing. | plur. | |
|---|---|---|---|
| nom. | solūtum | solūta | I |
| gen. | solūtī | solūtōrum | II |
| dat. | solūtō | solūtīs | III |
| acc. | solūtum | solūta | IV |
| abl. | solūtō | solūtīs | VI |
| voc. | solūtum | solūta | V |
Dictiones collatae
+/-Collocationes
- in solutum accipere = accipere ad satisfactionem aut certe ad deductionem debiti [1]
- dare in solutum, dare pro soluto = transferre aliquid in creditorem, in liberationem crediti [1]
Translationes
+/-Discretiva
|
solutum dictio est in variis linguis: |
Formae affines
+/-Proprietates grammaticales
+/-| Forma | Persona | Tempus | Vox | Modus | Casu | Verbum |
|---|---|---|---|---|---|---|
| solūtum | —
|
—
|
—
|
supinum | accusativo | solvō (solvere) |
| Forma | Modus flexurae | originis |
|---|---|---|
| solūtum | casus accusativus singularis · genus masculinum | participii solūtus |
| solūtum | casus nominativus singularis · genus neutrum | participii solūtus |
| solūtum | casus accusativus singularis · genus neutrum | participii solūtus |
| solūtum | casus vocativus singularis · genus neutrum | participii solūtus |
| solūtum | casus accusativus singularis | substantivi solūtum |
| solūtum | casus vocativus singularis | substantivi solūtum |
Appellatio pronuntiatusque
+/--
API: /soˈluːtum/ (classice) - Syllabificatio phonetica: so·lū·tum — morphologica: solut-um
Loci
+/-| Aulus Cornelius Celsus 30 | C. Plinius Secundus 23-79 | |||||||||||||||||||||
| antiq. | class. | I | II | III | IV | V | VI | VII | VIII | IX | X | XI | XII | XIII | XIV | XV | XVI | XVII | XVIII | XIX | XX | XXI |
Latinitas Romana
+/-
- eo magis quoniam, conpresserit aliquem morbus an fuderit, quilibet etiam inperitissimus videt: quid autem conpressum corpus resolvat, quid solutum teneat, si a ratione tractum est, rationalis est medicus; —De Medicina Celsi [3][4]
- carbunculos rumpit ex vino. urinae difficultates, inflationem, vitia iocineris, tenesmon et quae cibum non sentiant, atropha appellata, tostum et in nucis abellanae magnitudinem melle collectum devoratumque corrigit; item impetigines ex aceto coctum et quarto die solutum. —Naturalis historia Plinii [5][4]
Fontes
- ↑ 1.0 1.1 1.2 1.3 Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. IV (R-S) / Tom. IV (T-Z), p. 416 — “Solutum, i, n. 2.”
- ↑ Olivetti, Dizionario Latino (Lexicon Latinum et Italicum) — solutum
- ↑ Aulus Cornelius Celsus, De Medicina - Libri Octo. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIX). Liber primus, prooemium. [[63] ] — solutum
- ↑ 4.0 4.1 Vicicitatio: solutum.
- ↑ Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber XXII, cap. 73, [152] — solutum