stella

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈsteːlla/

(classice)

Syllabificatio phonetica: stēl·la — morphologica: stell-a

Notatio

= Protindeuropaee *ster-la

← radix Protindeuropaea *H₂ster-

Nomen substantivum

stēll|a, -ae fem.

1. √ Unum ex innumerabilibus corporibus luminis quae in caelis videntur; corpus caeleste praeter lunas, cometas, nebulasque.

   ¶ Sol autem proprie dicitur stella est proxima Telluri. Romani etiam planetas putaverunt stellas, nempe stellae errantes.

2. (Poet.) sidus

Declinatio

f.	sing.	plur.
nom.	stēlla	stēllae	I
gen.	stēllae	stēllārum	II
dat.	stēllae	stēllīs	III
acc.	stēllam	stēllās	IV
abl.	stēllā	stēllīs	VI
voc.	stēlla	stēllae	V

Dictiones collatae

Synonyma

• astrum

Collocationes

• stellae inerrantes
• stellae vagae, stella errāns = planeta
• stella Saturni, stella Iovis, stella Veneris
• stella comans = cometes, cometa

Dictiones derivatae

• stēllāns
• stēllāris
• stēllātus
• stēlliō
• stēllō, stēllāre
• stēllula

Composita

• cōnstellātiō
• cōnstellātus
• stēllifer
• stēlliger
• stēllimicāns

Translationes

Unum ex innumerabilibus corporibus luminis quae in caelis videntur	dilatare ▼

Unum ex innumerabilibus corporibus luminis quae in caelis videntur	collabi ▲

Anglice: √ star (en); sun (en), planet (en), comet (en) Cambrice: seren (cy) f Dacoromane: √ stea (ro) f Esperantice: √ stelo (eo) Finnice: √ tähti (fi) Francogallice: √ étoile (fr) f Germanice: √ Stern (de) m; Sonne (de) f, Planet (de) m Komet (de) m Graeca Antiqua: √ ἀστήρ f ‎(astḗr) Hispanice: √ estrella (es) f Islandice: stjarna (is) f, sólstjarna (is) f Italice: √ stella (it) f Lusitane: √ estrela (pt) f Persice: ستاره‎‎ (fa) ‎(setâre) Ruthenice: звезда (ru) f ‎(zvezda) Seri: √ azoj Suecice: √ stjärna (sv) c Vietnamice: ngôi sao (vi)

Poetice: sidus	dilatare ▼

Poetice: sidus	collabi ▲

Anglice: constellation (en), asterism (en) Germanice: Gestirn (de) n, Sternbild (de) n

Discretiva

stella dictio est in variis linguis:

• Anglice: stella
• Italice: stella

Dictiones similes

• Anglice: Stella
• Danice: Stella
• Germanice: Stella

Formae affines

Latine

stēllā

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
stēllā	casus ablativus singularis	substantivi stēlla

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈsteːllaː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: stēl·lā — morphologica: stell-a

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Marcus Terentius Varro -37

Lucius Annaeus Seneca -3/+65

C. Plinius Secundus 23-79

Hildegardis Bingensis 1098-1179

antiq.

class.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Nam si obscurior et quasi caliginosa stella extiterit, pingue et concretum esse caelum, ut eius adspiratio gravis et pestilens futura sit; sin illustris et perlucida stella apparuerit, significari caelum esse tenue purumque et propterea salubre. —De divinatione Ciceronis

class.

• Intrinsecus sub tholo stella lucifer interdiu, noctu hesperus, ita circumeunt ad infimum hemisphaerium ac moventur, ut indicent, quot sint horae. —De agricultura Varronis

class.

• Observat, ubi quaeque stella primum terris lumen ostendat, ubi culmen eius summum, qua cursus sit, quousque descendat. —Naturales quaestiones Senecae

saec. I.

• Martis stella, ut propior, etiam ex quadrato sentit radios, a XC partibus, unde et nomen accepit motus primus et secundus nonagenarius dictus ab utroque exortu. eadem stationalis senis mensibus commoratur in signis, alioqui bimenstris, cum ceterae utraque statione quaternos menses non inpleant. —Naturalis historia Plinii

Latinitas mediaevalis

saec. XII.

• Ab ipsa autem rotunditate versus orientem inter praefatas alas quasi aedificium sursum usque ad supradictum globum ascendens apparebat, et ab eodem globo sursum usque ad medietatem praedictarum alarum velut platea extendebatur, supra quam quasi stella candida radiabat. —Liber divinorum operum simplicis hominis Hildegardis