stella
Appellatio pronuntiatusque
+/-API: /ˈsteːlla/ (classice) - Syllabificatio phonetica: stēl·la — morphologica: stell-a
Notatio
+/-- = Protindeuropaee *ster-la
- ← radix Protindeuropaea *H₂ster-
Nomen substantivum
+/-stēll|a, -ae fem.
- √ Unum ex innumerabilibus corporibus luminis quae in caelis videntur; corpus caeleste praeter lunas, cometas, nebulasque.
- ¶ Sol autem proprie dicitur stella est proxima Telluri. Romani etiam planetas putaverunt stellas, nempe stellae errantes.
- (Poet.) sidus
Declinatio
+/-f. | sing. | plur. | |
---|---|---|---|
nom. | stēlla | stēllae | I |
gen. | stēllae | stēllārum | II |
dat. | stēllae | stēllīs | III |
acc. | stēllam | stēllās | IV |
abl. | stēllā | stēllīs | VI |
voc. | stēlla | stēllae | V |
Dictiones collatae
+/-Synonyma
Collocationes
- stellae inerrantes
- stellae vagae, stella errāns = planeta
- stella Saturni, stella Iovis, stella Veneris
- stella comans = cometes, cometa
Dictiones derivatae
+/-Composita
Translationes
+/-Unum ex innumerabilibus corporibus luminis quae in caelis videntur | dilatare ▼ |
---|
Unum ex innumerabilibus corporibus luminis quae in caelis videntur | collabi ▲ |
---|
|
Discretiva
stella dictio est in variis linguis: |
Dictiones similes
+/-Formae affines
+/-stēllā
+/-Proprietates grammaticales
+/-Forma | Modus flexurae | originis |
---|---|---|
stēllā | casus ablativus singularis | substantivi stēlla |
Appellatio pronuntiatusque
+/-API: /ˈsteːllaː/ (classice) - Syllabificatio phonetica: stēl·lā — morphologica: stell-a
Loci
+/-M. Tullius Cicero -106…-43 | Marcus Terentius Varro -37 | Lucius Annaeus Seneca -3/+65 | C. Plinius Secundus 23-79 | Hildegardis Bingensis 1098-1179 |
||||||||||||||||||||
antiq. | class. | class. | class. | I | II | III | IV | V | VI | VII | VIII | IX | X | XI | XII | XIII | XIV | XV | XVI | XVII | XVIII | XIX | XX | XXI |
Latinitas Romana
+/-
- Nam si obscurior et quasi caliginosa stella extiterit, pingue et concretum esse caelum, ut eius adspiratio gravis et pestilens futura sit; sin illustris et perlucida stella apparuerit, significari caelum esse tenue purumque et propterea salubre. —De divinatione Ciceronis [1][2]
- Intrinsecus sub tholo stella lucifer interdiu, noctu hesperus, ita circumeunt ad infimum hemisphaerium ac moventur, ut indicent, quot sint horae. —De agricultura Varronis [3][2]
- Observat, ubi quaeque stella primum terris lumen ostendat, ubi culmen eius summum, qua cursus sit, quousque descendat. —Naturales quaestiones Senecae [4][2]
- Martis stella, ut propior, etiam ex quadrato sentit radios, a XC partibus, unde et nomen accepit motus primus et secundus nonagenarius dictus ab utroque exortu. eadem stationalis senis mensibus commoratur in signis, alioqui bimenstris, cum ceterae utraque statione quaternos menses non inpleant. —Naturalis historia Plinii [5][2]
Latinitas mediaevalis
+/-
- Ab ipsa autem rotunditate versus orientem inter praefatas alas quasi aedificium sursum usque ad supradictum globum ascendens apparebat, et ab eodem globo sursum usque ad medietatem praedictarum alarum velut platea extendebatur, supra quam quasi stella candida radiabat. —Liber divinorum operum simplicis hominis Hildegardis [6][2]
Fontes
- ↑ 1.0 1.1 Marcus Tullius Cicero - De divinatione. (The Latin Library): Liber primus. 57 [130] — stella
- ↑ 2.0 2.1 2.2 2.3 2.4 2.5 Vicicitatio: stella.
- ↑ 3.0 3.1 Marcus Terentius Varro - De re rustica / de agricultura. (Loeb Classical Library, Londinio MCMXXXIV). Latin Library: Liber tertius, V. — stella
- ↑ 4.0 4.1 Lucius Annaeus Seneca - Naturales quaestiones. (Universitas Turicensis): Tomus / Liber I. praefatio, versus [12] — stella
- ↑ 5.0 5.1 Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber secundus, cap. 12, [60] — stella
- ↑ 6.0 6.1 Hildegardis Bingensis - Liber divinorum operum simplicis hominis. Patrologia Latina, J.-P. Migne. Parisiis 1882, Tomus CXCVII. (Universitas Turicensis): Pars secunda, visio quinta, I. — stella