Latine +/-

sūmptus +/-

Appellatio +/-

 API: /ˈsuːmptus/(classice)
Syllabificatio phonetica: sūmp·tus — morphologica: sumpt-us

Notatio +/-

Latine: sūmō (sūmere)

Participium +/-

Forma Persona Tempus Vox Modus­ Casu Verbum
sūmptus
perfectum passiva participium­ nominativo sūmō (sūmere)

Declinatio +/-

positivus singularis positivus pluralis
 cas. masc. fem. neut.  cas. masc. fem. neut.
nom. sūmptus sūmpta sūmptum nom. sūmptī sūmptae sūmpta
gen. sūmptī sūmptae sūmptī gen. sūmptōrum sūmptārum sūmptōrum
dat. sūmptō sūmptae sūmptō dat. sūmptīs sūmptīs sūmptīs
acc. sūmptum sūmptam sūmptum acc. sūmptōs sūmptās sūmpta
abl. sūmptō sūmptā sūmptō abl. sūmptīs sūmptīs sūmptīs
voc. sūmpte sūmpta sūmptum voc. sūmptī sūmptae sūmpta

Translationes +/-

Nomen substantivum +/-

sūmpt|us, -ūs masc. [1]

  1. Sumendi actus.
  2. Res sumpta, quod impenditur et insumitur.

Declinatio +/-

m. sing. plur.
nom. sūmptus sūmptūs I
gen. sūmptūs sūmptuum II
dat. sūmptuī sūmptibus III
acc. sūmptum sūmptūs IV
abl. sūmptū sūmptibus VI
voc. sūmptus sūmptūs V

Dictiones collatae +/-

Synonyma

Translationes +/-

Loci +/-

C. Nepos
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

class.

Formae affines +/-

Latine +/-

sūmptūs +/-

Proprietates grammaticales +/-
Forma Modus flexurae originis
sūmptūs casus genitivus singularis substantivi sūmptus
sūmptūs casus nominativus pluralis substantivi sūmptus
sūmptūs casus accusativus pluralis substantivi sūmptus
sūmptūs casus vocativus pluralis substantivi sūmptus
Appellatio +/-
 API: /ˈsuːmptuːs/(classice)
Syllabificatio phonetica: sūmp·tūs — morphologica: sumpt-us

Fontes

  1. Karl Ernst Georges, Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch (Hannover 1913/1918) — sūmptus, ūs, m. (sumo) (tom. 2, p. 2926)