Latine +/-

Appellatio +/-

 API: /konˈtingoː/, [kɔnˈtɪŋɡoː](classice)
Syllabificatio phonetica: con·tin·gō — morphologica: con-ting-o

Verbum transitivum +/-

conting|ō, -ere, contigī, contāctum

  1. Idem quod tangere sed plenius, sive valde et undique tangere. [1]

Coniugatio +/-

Verbum finitum

­
Thema Vox activa
conting- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. contingō contingam   contingēbam contingerem contingam  
II. sing. contingis contingās continge! contingēbās contingerēs contingēs contingitō!
III. sing. contingit contingat   contingēbat contingeret continget contingitō!
I. plur. contingimus contingāmus   contingēbāmus contingerēmus contingēmus  
II. plur. contingitis contingātis contingite! contingēbātis contingerētis contingētis contingitōte!
III. plur. contingunt contingant   contingēbant contingerent contingent continguntō!
Thema Vox passiva
conting- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. contingor contingar   contingēbar contingerer contingar  
II. sing. contingeris contingāris contingere! contingēbāris contingerēris contingēris contingitor!
III. sing. contingitur contingātur   contingēbātur contingerētur contingētur contingitor!
I. plur. contingimur contingāmur   contingēbāmur contingerēmur contingēmur  
II. plur. contingiminī contingāminī contingiminī! contingēbāminī contingerēminī contingēminī
III. plur. continguntur contingantur   contingēbantur contingerentur contingentur continguntor!
Thema Vox activa
contig- Tempus perfectum plusquam perfectum futurum
exactum
Persona indicativ. coniunct. indicativ. coniunct.
I. sing. contigī contigerim contigeram contigissem contigerō
II. sing. contigistī contigeris contigerās contigissēs contigeris
III. sing. contigit contigerit contigerat contigisset contigerit
I. plur. contigimus contigerimus contigerāmus contigissēmus contigerimus
II. plur. contigistis contigeritis contigerātis contigissētis contigeritis
III. plur. contigērunt contigerint contigerant contigissent contigerint

Verbum infinitum

Modus infinitivus participium
Tempus praesens perfectum futurum praesens perfectum futurum
Vox
activa
contingere contigisse contāctūrum,
-am, -um esse
contingēns   contāctūrus,
-a, -um­
Vox
passiva
contingī contāctum,
-am, -um esse
contāctum īrī   contāctus,
-a, -um
 

Gerundium Gerundivum Supinum
contingendī contingendus, -a, -um contāctum contāctū

Dictiones collatae +/-

Synonyma

  1. tangō, tangere; attingō, attingere

Dictiones derivatae +/-

Composita

Translationes +/-

Idem quod tangere sed plenius, sive valde et undique tangeredilatare ▼
Idem quod tangere sed plenius, sive valde et undique tangerecollabi ▲

Discretiva

  contingo dictio est in variis linguis:

Formae affines +/-

Italice +/-

contingo +/-

Proprietates grammaticales +/-
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
contingo prima singularis praesens activa indicativus contingere
Appellatio +/-
 API: /konˈtingo/(classice)
Syllabificatio phonetica: con·tin·go — morphologica: con-ting-o

Loci +/-

Lucius Annaeus Seneca
-3…+65
Aelius Donatus
ca. 310-380
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.  (41/42 p.C.n.)

  • Vineam autem, puto, primum si ostendero nihil me pati, propter quod ipse dici possim miser, nedum propter quod miseros etiam quos contingo faciam, deinde si ad te transiere et probavero ne tuam quidem gravem esse fortunam, quae tota ex mea pendet. —De consolatione ad Helviam matrem Senecae [2][3]

Latinitas postclassica

saec. IV.  (fl. 350 p.C.n.)

  • hunc quidam modum pro genere ac significatione verbi accipiunt, cuius verba aut in tur exeunt aut in it aut in et. sed quae in tur et in it exeunt, haec ab indicativo oriuntur, ut lego legitur, contingo contingit. quae in et exeunt, duas formas habent: alia enim ab indicativo veniunt, ut misereor miseret; alia a se oriuntur, ut pudet, taedet, paenitet, libet. —Ars maior Donati [4][3]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. I, p. 837 — “CONTINGO, tingis, tĭgi, tactum, tangere, a. 3.”
  2. 2.0 2.1 Lucius Annaeus Seneca - De consolatione ad Helviam matrem. (The Latin Library):  X, versus 7 — contingo
  3. 3.0 3.1 3.2 Vicicitatio: contingo.
  4. 4.0 4.1 Aelius Donatus - Ars grammatica sive Ars maior. (Universitas Turicensis): Pars VII: de verbo  — contingo