Discretiva

  ducere dictio est in variis linguis:

Formae affines

+/-

dūcere

+/-
Proprietates grammaticales
+/-
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
dūcere secunda singularis praesens passiva imperativus dūcō (dūcere)
dūcere
praesens activa infinitivus dūcō
Appellatio pronuntiatusque
+/-
 API: /ˈduːke.re/(classice)
Syllabificatio phonetica: dū·ce·re — morphologica: duc-ere

ducere

+/-
Proprietates grammaticales
+/-
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
ducere
praesens activa infinitivus duce substantiv.
Appellatio pronuntiatusque
+/-
 API: /ˈdu.t͡ʃe.re/
Syllabificatio phonetica: du·ce·re — morphologica: duc-ere

Loci

+/-
M. Tullius Cicero
-106…-43
Aulus Cornelius Celsus ca.
-25…+50
Apuleius
ca. 125-170
antiq. class.class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.  (55 a.C.n. / 699 a.u.)

  • Et si quaeritis, is, qui appellatur dicax, hoc genere maxime excellet; sed risum movent alia maiorem. Ambiguum per se ipsum probatur id quidem, ut ante dixi, vel maxime; ingeniosi enim videtur vim verbi in aliud, atque ceteri accipiant, posse ducere; sed admirationem magis quam risum movet, nisi si quando incidit in aliud quoque genus ridiculi, quae genera percurram equidem. —De oratore Ciceronis [1][2]

class.  (ca. 30 p.C.n.)

  • Utile est etiam ducere in balneum, prius demittere in solium, tum ungere, iterum ad solium redire multaque aqua fovere inguina; interdum etiam oleum in solio cum aqua calida miscere; uti cibo serius et rarius, tenui, simplici, molli, calido, exiguo, maximeque holeribus, qualia sunt lapatium, urtica, malva, vel iure etiam concharum musculorumve aut lucustarum: neque danda caro nisi elixa est. —De Medicina Celsi [3][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 158 p.C.n.)

  • Hascine gratias bonus filius matri rependis ob datam vitam, ob adquisitam hereditatem, ob XIIII annorum longas alimonias? Hiscine te patruus disciplinis erudivit, ut, si compertum habeas filios tibi similes futuros, non audeas ducere uxorem? Est ille poetae versus non ignotus:
‘odi puerulos praecoqui sapientia.’ —Apologia sive Pro se de magia liber Apulei [4][2]

Dictiones derivatae

+/-

Fontes

  1. 1.0 1.1 Marcus Tullius Cicero - De oratore. (The Latin Library): Liber secundus. LXII. [254] — ducere
  2. 2.0 2.1 2.2 2.3 Vicicitatio: ducere.
  3. 3.0 3.1 Aulus Cornelius Celsus, De Medicina - Libri Octo. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIX). Liber tertius, VI. Quando potiones febricitantibus dari expediat. [14] — ducere
  4. 4.0 4.1 Apuleius - Apologia sive Pro se de magia liber. (Bibliotheca Augustana): Pagina 5. Sectio 85. Versus 7 — ducere