fio
Appellatio pronuntiatusque
+/-API: /ˈfiːoː/ (classice) - Syllabificatio phonetica: fī·ō — morphologica: fi-o
Verbum temporale
+/-fīō, fĭĕrī, factus sum
- E statu altero in statum alterum ire.
Coniugatio
+/-Verbum finitum
+/-Thema | Vox activa | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
fi- | Tempus praesens | imperfectum | futurum | ||||
Persona | indicativ. | coniunct. | imperat. | indicativ. | coniunct. | indicativ. | imperat. |
I. sing. | fīō | fīam | fīēbam | fierem | fīam | ||
II. sing. | fīs | fīās | fī! | fīēbās | fierēs | fīēs | — |
III. sing. | fit | fīat | fīēbat | fieret | fīet | — | |
I. plur. | fīmus | fīāmus | fīēbāmus | fierēmus | fīēmus | ||
II. plur. | fītis | fīātis | fīte! | fīēbātis | fierētis | fīētis | fītōte! |
III. plur. | fīunt | fīant | fīēbant | fierent | fīent | — |
Verbum infinitum
+/-Dictiones collatae
+/-Dictiones derivatae
+/-Translationes
+/-Loci
+/-Cicero | Benedictus de Spinoza | |||||||||||||||||||||
antiq. | class. | I | II | III | IV | V | VI | VII | VIII | IX | X | XI | XII | XIII | XIV | XV | XVI | XVII | XVIII | XIX | XX | XXI |
- Fiebat autem ita ut, cum is qui audire vellet dixisset, quid sibi videretur, tum ego contra dicerem. Marcus Tullius Cicero, Tusculanae disputationes, liber primus. 4,8.
- ..., perspicuum nobis fit, in statu naturali non dari peccatum. Benedictus de Spinoza, Tractatus Politicus, §18.