vincio
Appellatio pronuntiatusque
+/-API: /ˈwinkioː/ (classice) - Syllabificatio phonetica: vin·ci·ō — morphologica: vinc-io
Verbum transitivum
+/-vinc|iō, -īre, vinxī, vinctum,[1] etiam vīnxī, vīnctum.[2]
- √ Ligare, constringere.
Coniugatio
+/-Verbum finitum
Thema | Vox activa | ||||
---|---|---|---|---|---|
vinx- | Tempus perfectum | plusquam perfectum | futurum exactum | ||
Persona | indicativ. | coniunct. | indicativ. | coniunct. | |
I. sing. | vinxī | vinxerim | vinxeram | vinxissem | vinxerō |
II. sing. | vinxistī | vinxeris | vinxerās | vinxissēs | vinxeris |
III. sing. | vinxit | vinxerit | vinxerat | vinxisset | vinxerit |
I. plur. | vinximus | vinxerimus | vinxerāmus | vinxissēmus | vinxerimus |
II. plur. | vinxistis | vinxeritis | vinxerātis | vinxissētis | vinxeritis |
III. plur. | vinxērunt | vinxerint | vinxerant | vinxissent | vinxerint |
Verbum infinitum
Modus | infinitivus | participium | ||||
---|---|---|---|---|---|---|
Tempus | praesens | perfectum | futurum | praesens | perfectum | futurum |
Vox activa |
vincīre | vinxisse | vinctūrum, -am, -um esse |
vinciēns | vinctūrus, -a, -um | |
Vox passiva |
vincīrī | vinctum, -am, -um esse |
vinctum īrī | vinctus, -a, -um |
||
Gerundium | Gerundivum | Supinum | ||||
vinciendī | vinciendus, -a, -um | vinctum | vinctū |
Dictiones collatae
+/-Composita
Dictiones derivatae
+/-Composita
- circumvinciō, circumvincīre
- dēvinciō, dēvincīre
- ēvinciō, ēvincīre
- praevinciō, praevincīre
- revinciō, revincīre
Translationes
+/-Fontes
- ↑ Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. IV (R-S) / Tom. IV (T-Z), p. 994 — “VINCĬO, vincis, vinxi, vinctum, vincire, a. 4.”
- ↑ Karl Ernst Georges, Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch (Hannover 1913/1918) — vincio, vīnxī, vīnctum, īre (tom. 2, p. 3492)