aro
arō
+/-Appellatio pronuntiatusque
+/-API: /ˈaroː/ (classice) - Syllabificatio phonetica: a·rō — morphologica: ar-o
Verbum transitivum
+/-ar|ō, -āre, -āvī, -ātum [1][2][3][4][5]
- √ Terram aratro scindere seminandi causa
- (Latiori sensu) tractare agrum i. e. conserere, arare, stercorare et similia tamquam species complecti
- (Poet.) navigare (arare aquas)
Coniugatio
+/-Verbum finitum
Thema | Vox activa | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
ar- | Tempus praesens | imperfectum | futurum | ||||
Persona | indicativ. | coniunct. | imperat. | indicativ. | coniunct. | indicativ. | imperat. |
I. sing. | arō | arem | arābam | arārem | arābō | ||
II. sing. | arās | arēs | arā! | arābās | arārēs | arābis | arātō! |
III. sing. | arat | aret | arābat | arāret | arābit | arātō! | |
I. plur. | arāmus | arēmus | arābāmus | arārēmus | arābimus | ||
II. plur. | arātis | arētis | arāte! | arābātis | arārētis | arābitis | arātōte! |
III. plur. | arant | arent | arābant | arārent | arābunt | arantō! | |
Thema | Vox passiva | ||||||
ar- | Tempus praesens | imperfectum | futurum | ||||
Persona | indicativ. | coniunct. | imperat. | indicativ. | coniunct. | indicativ. | imperat. |
I. sing. | aror | arer | arābar | arārer | arābor | ||
II. sing. | arāris | arēris | arāre! | arābāris | arārēris | arāberis | arātor! |
III. sing. | arātur | arētur | arābātur | arārētur | arābitur | arātor! | |
I. plur. | arāmur | arēmur | arābāmur | arārēmur | arābimur | ||
II. plur. | arāminī | arēminī | arāminī! | arābāminī | arārēminī | arābiminī | — |
III. plur. | arantur | arentur | arābantur | arārentur | arābuntur | arantor! |
Thema | Vox activa | ||||
---|---|---|---|---|---|
arāv- | Tempus perfectum | plusquam perfectum | futurum exactum | ||
Persona | indicativ. | coniunct. | indicativ. | coniunct. | |
I. sing. | arāvī | arāverim | arāveram | arāvissem | arāverō |
II. sing. | arāvistī | arāveris | arāverās | arāvissēs | arāveris |
III. sing. | arāvit | arāverit | arāverat | arāvisset | arāverit |
I. plur. | arāvimus | arāverimus | arāverāmus | arāvissēmus | arāverimus |
II. plur. | arāvistis | arāveritis | arāverātis | arāvissētis | arāveritis |
III. plur. | arāvērunt | arāverint | arāverant | arāvissent | arāverint |
Verbum infinitum
Modus | infinitivus | participium | ||||
---|---|---|---|---|---|---|
Tempus | praesens | perfectum | futurum | praesens | perfectum | futurum |
Vox activa |
arāre | arāvisse | arātūrum, -am, -um esse |
arāns | arātūrus, -a, -um | |
Vox passiva |
arārī | arātum, -am, -um esse |
arātum īrī | arātus, -a, -um |
||
Gerundium | Gerundivum | Supinum | ||||
arandī | arandus, -a, -um | arātum | arātū |
Dictiones collatae
+/-Dictiones derivatae
+/-Composita
- circumarō, circumarāre
- exarō, exarāre
- inarō, inarāre
- obarō, obarāre
- perarō, perarāre
- subarō, subarāre
Translationes
+/-Terram aratro scindere | dilatare ▼ |
---|
Terram aratro scindere | collabi ▲ |
---|
Tractare agrum | dilatare ▼ |
---|
Tractare agrum | collabi ▲ |
---|
Discretiva
aro dictio est in variis linguis: |
Formae affines
+/-aro
+/-Proprietates grammaticales
+/-Forma | Persona | Tempus | Vox | Modus | Verbum |
---|---|---|---|---|---|
aro | prima singularis | praesens | activa | indicativus | arare |
Appellatio pronuntiatusque
+/-API: /ˈaro/ - Syllabificatio phonetica: a·ro — morphologica: ar-o
Fontes
- ↑ 1.0 1.1 Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. I, p. 325 — “ĂRO, as, āvi, ātum, are, a. 1. a Graeco ἀρόω quod idem significat.”
- ↑ 2.0 2.1 Freund, Wilhelm (1806-1894). Grand dictionnaire de la langue latine … (Editio Prima: Paris, 1883-1929) Tom. I, p. 237 — “ăro, āvi, ātum, are, v. a. = ἀρόω”
- ↑ 3.0 3.1 Karl Ernst Georges, Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch (Hannover 1913/1918) — aro, āvi, ātum, āre (ἀρόω)) (tom. 1, p. 584)
- ↑ 4.0 4.1 Langenscheidt, Online-Wörterbuch (Lexicon Latinum et Germanicum) — arare
- ↑ 5.0 5.1 Olivetti, Dizionario Latino (Lexicon Latinum et Italicum) — aro