vigil

Latine

Appellatio

•    

  
   API: /ˈwi.ɡil/ (classice)
•    

  
   API: /ˈvi.dʒil/ (ecclesiastice)
•    

  
    (modo Anglico)

Notatio

← vigeo + -ilis

Nomen

vĭgĭl, ~is masc.

1. subst. Miles qui ad custodiendum exercitus, castrorum, vel alius loci ab occasione, periculo, vel igne positus est, praecipue noctu.

   Vigiles sopitos excitaverunt.

   (Cic., Liv., Lucr., Ov., Sall., Verg.)

2. adj. poët. Vigilans.

   (Hor., Ov., Verg.)

Declinatio

	sing.	plur.
nom.	vĭgil	vĭgilēs	I
gen.	vĭgilis	vĭgilum	II
dat.	vĭgilī	vĭgilibus	III
acc.	vĭgilem	vĭgilēs	IV
abl.	vĭgile	vĭgilibus	VI
voc.	vĭgil	vĭgilēs	V

Translationes

Anglice

watchman ; sentinel  — they woke the sleeping watchmen, “vigiles sopitos excitaverunt”

Graeca Antiqua

νυκτοφύλαξ (nyctophylax, masc.)

Hispanice

centinela masc.

Loci

Latinitas Romana

class. subst.

• in Verrem Ciceronis

  clamor a vigilibus fanique custodibus tollitur

• ab Urbe Condita Livii

  non enim in pugnam vigilem ire, ut armis utatur, sed ad vigilandum, ut, cum senserit hostium adventum, recipiat se excitetque ad arma alios

• de Rerum Natura Lucretii

  ūnd(e) ĕtĭ|ām || vĭgĭ|lēs nūnc | hǣc || āc|cēptă tŭ|ēntŭr

• Metamorphoses Ovidii

  Āt vōs, | Ō || prŏcĕ|rēs, vĭgĭ|lī || dătĕ | prǣmĭă | vēstrō

• Bellum Iugurthinum Sallustii

  de improviso vigiles [...] simul omnis signa canere [...] iubet

• Aeneis Vergilii

  Īntĕrĕ|ā || vĭgĭ|l(um) ēxcŭbĭ|īs || ōb|sīdĕrĕ | pōrtās

  cūră dă|tūr || Mēs|sāpō

adj.

• Carmina Horatii

  Īnclūsām Dănăēn || tūrrĭs ăēnĕă

  rōbūstǣquĕ fŏrēs || ēt vĭgĭlūm cănŭm

  trīstēs ēxcŭbĭǣ || mūnĭĕrānt sătĭs

  nōctūrnīs ăb ădūltĕrīs

• Tristia Ovidii

  ūt vĭgĭl | īnfū|sā || Pāllădĕ | flāmmă sŏ|lĕt

• Aeneis Vergilii

  cēnt(um) ā|rās || pŏsŭ|īt vĭgĭ|lēmquĕ || să|crāvĕrăt | īgnĕm

Vide etiam

• TTT @ frath.net: vigil — Definitio et dictiones frequenter collatae

Formae affines

vigil etiam dictio est in aliis linguis:

• Anglice:  vigil